“Οι μη Χαμένες Πατρίδες” στο Καραπάντσειο Πολιτιστικό Κέντρο

Η Κωνσταντινούπολη, η Πόλις των Πόλεων, θα έχει την τιμητική της με την προβολή του πολυβραβευμένου ντοκιμαντέρ της Ευτυχίας Φράγκου “Οι μη Χαμένες Πατρίδες” στο Καραπάντσειο Πολιτιστικό Κέντρο Θεατρική Σκηνή “Σοφία Βέμπο” την Δευτέρα 19 και την Τρίτη 20 Δεκεμβρίου στις 7μ.μ. με ελεύθερη είσοδο.

Ένα οδοιπορικό στη σύγχρονη ιστορία της Ρωμαίικης μειονότητας μέσα από τις αφηγήσεις επιφανών εκπροσώπων της Πόλης με την μουσική επένδυση της Ευανθίας Ρεμπούτσικα. Ένα κινηματογραφικό αφιέρωμα στα γεγονότα που σημάδεψαν τη πορεία της Ρωμιοσύνης στις δύο πλευρές του Βοσπόρου. Τα Σεπτεμβριανά, οι απελάσεις, το Κυπριακό, η υφαρπαγή των μειονοτικών περιουσιών και οι αγώνες των εναπομείναντων Ρωμιών για διατήρηση της εθνικής και θρησκευτικής τους ταυτότητας με τη αρωγή του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Δείτε το τρέιλερ εδώ: http://www.vimeo.com/440743597

«Οι Μη Χαμένες Πατρίδες» ακολουθούν την ιστορία 12 Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης που έζησαν τα Σεπτεμβριανά του 1955 αλλά και ενός Τούρκου ακαδημαϊκού του Τσενγκίζ Ακτάρ που ζει αυτοεξόριστος στην Ελλάδα. Παρακαλουθούμε μέσα από τις αφηγήσεις τους το πώς σχεδιάστηκε και οργανώθηκε το πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Πόλης και των υπόλοιπων μειονοτήτων. Ενός πογκρόμ που πραγματοποιήθηκε όχι εν καιρώ πολέμου αλλά εν καιρώ ειρήνης.

Πώς κατάφερε η Τουρκία να εκδιώξει όλες τις μειονότητες; Τι περιελάμβανε το σχέδιο της εθνοκάθαρσης; Ποιοι ήταν στα αλήθεια οι Έλληνες της Πόλης; Πώς κατόρθωσαν να συνεχίσουν την Βυζαντινή κληρονομιά; Πώς διατήρησαν γλώσσα, θρησκεία, ταυτότητα, ήθη και έθιμα για 500 και πλέον χρόνια μετά την Άλωση της Πόλης; Ποια η σχέση τους με τις άλλες μειονότητες; Ποια ήταν τα Μεγάλα Σχολεία της Πόλης, (Μεγάλη του Γένους Σχολή, Ζωγράφειο Λύκειο, Ζάππειο Παρθεναγωγείο, Κεντρικό;) Τι περιελάμβανε η κοινωνική ζωή αυτής της ελίτ κοινωνίας; Και ποια η σχέση τους με το Οικουμενικό Πατριαρχείο;

Με μοντάζ γρήγορου ρυθμού και κειμένων επί της οθόνης, ο θεατής μεταφέρεται σε ένα νοητό τραπέζι, όπου όλοι μαζί χωρίς να γνωρίζονται συνομιλούν απαντώντας και συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο. Ένας εξ αυτών επιστρέφει στο σπίτι του μετά από 46 χρόνια συντροφιά με τον εγγονό του.

Γιατί τέλος δεν υπάρχει. Γιατί τελικά η ιστορία δεν είναι μόνο τα γεγονότα. Αλλά οι ιστορίες των ανθρώπων που έγραψαν ιστορία.

Ακολουθήστε μας στο Facebook